Singles op vakantie

Dag lieve iedereen, terwijl ik dit stukje tik zit ik op een zonovergoten terras te lurken aan een Griekse-met water aangemaakte-Cola emulsie. U hoeft vooralsnog geen medelijden te hebben.

Medelijden heb ik wel met de talloze stellen die hier op het resort zijn. Je leest tegenwoordig niks anders dan dat het aantal echtscheidingen steeds verder oploopt. Ik ben er van overtuigd dat de 'all-inclusive hotels' hier voor een deel schuldig aan zijn. Elke dag zie ik het weer gebeuren, onder het matte licht van de TL-balken zitten ze zwijgend tegen over elkaar.

Want je kunt zeggen wat je wilt, maar een all-inclusive resort is de doodsteek voor elke relatie. Of je moet het romantisch vinden om 3x per dag met z'n 20 man in de rij te staan voor een bordje eten. Persoonlijk kies ik liever voor een knus restaurant dan voor een, met 150 Russen geflankeerde, veredelde bedrijfskantine.

U zult wel denken: 'Maar Nick, wat doe jij er nu dan'. Al wel, dan zal ik u vertellen. Ik ben op single-reis. Ja ja, ik ben op vakantie met 19 mede kanslozen die niet over een liefde in hun leven beschikken. (Goudvissen/honden/katten/teddyberen daargelaten).

Aangezien al mijn vrienden zo'n beetje over een partner beschikken, blijf je in de zomermaanden simpelweg over. Tuurlijk, ik zou met hun meekunnen gaan op vakantie, maar ik gun ze een beetje quality time samen. (Lees: ze willen me niet mee hebben)

Maar oké, Nickje wil natuurlijk wel lekker bakken in de zon, dus dan ga je op zoek naar alternatieven. En die vond ik in de vorm van zo'n single-reis. En ja, voor dat je zo'n reis boekt maak je toch een beeld voor jezelf van wat je denkt te kunnen verwachten. Je denkt toch al snel aan van die wat zielige types die tijdens deze reizen wanhopig op zoek zijn naar een menselijk wezen om een relatie mee te starten. En ik kan u vertellen, dat klopt.

Maar ze zijn allemaal wel heel aardig hoor en vooralsnog bijten ze niet. Stiekem worden er al wat trouwplannen gesmeden door de paar romances die her en der tussen de singles opgebloeid zijn, en nee, ik zit daar niet tussen. Ik heb immers geen vrouw nodig om mijn leven om zeep te helpen. -Grapje hè, vrouwen. Mie luf joe longtime-.

En zo houden dus de all-inclusive resorts zichzelf staande. Het ene jaar ga je met je uitgebluste relatie naar zo'n strafkamp met zwembad, en het jaar erop doe je hetzelfde met een single-reis.

Dat noem ik nog eens een marketingstrategie.

Je oud voelen dankzij Lowlands

Een week geleden werd ik 29. U zult denken: ‘Nick, wat leuk, alsnog van harte met je verjaardag’. Maar nee, dat is niet leuk. Jarig zijn is alleen leuk tot je 25e. Daarna begint de ellende, je mag ineens niet meer door de plassen springen als het regent, om over stoepkrijten, dan wel stoepranden, helemaal maar te zwijgen.

En het erge is, het sluipt er zomaar ineens in. Nummer 26 had ik nog niet echt door en bij 27 & 28 had ik nog stilletjes de hoop dat ze zich ergens een paar jaar hadden vergist. Immers, de Mayakalender bleek toch ook niet de meest betrouwbare ooit.

Maar wat helemaal als een mokerslag aankomt, -Los van het feit dat kinderen mij ineens ‘meneer’ noemen. Willen jullie daar ogenblikkelijk mee stoppen, kinderen? Dat vindt Ome Nick helemaal niet leuk- is dat ik ineens bij een generatie blijk te horen. Afgelopen weekend keek ik naar Lowlands en daar zag ik een optreden van het ‘Happy hardkoor’. Jawel, liedjes uit de tijd dat uw oma nog gehuld in een vuulste duur trainingspak liep te stuiteren van afterparty naar afterparty, maar dan begeleid op een akoestische gitaar. Vroeger had je de CD reeks ‘Knuffel rock’, dit zou dan de ‘Happy openHaardcore’ variant moeten zijn.

En opeens besefte ik me: ‘Ik hoor bij deze generatie’. Ja, ik had toen ook dié kekke TMF school-agenda, Ja, ik droeg ook een bomberjack, Ja, ik had ook een bloempot kapsel, Ja, ik smeerde ook dat nog immer ondefinieerbare gele goedje in mijn haar, Ja, ik had ook zo’n glimmend trainingsjasje aan de kapstok hangen. En het mooie is, ik merk het om me heen óók. Vrienden van mij zijn intussen omgeturnd tot brave huisvaders, maar, wanneer deze kornuiten de eerste klanken horen van jaren ‘90 helden als Dj Paul Elstak of de Party Animals, dan verkeren ze meteen weer in hun puber-egotoestand. En ja, ik dus ook.

En deze ‘ouderdoms visioenen’ kreeg ik dus bij Lowlands. Lowlands, het kleine paradijs. Lowlands is alles wat bijvoorbeeld een Pinkpop niet heeft. Pinkpop, waar mensen met een dagkaart de hele dag op een campingstoel zitten te wachten tot Bruce Springsteen of de Rolling Stones optreden. Dat is niet de charme van een festival, vind ik. Je mist een stukje verbroedering. Op donderdag samen met 50.000 mensen fris beginnen. Op zaterdagochtend allemaal naar de tering zijn en dat gevoel delen tot maandagochtend.

Dit jaar ging ik voor de 3e opeenvolgende keer níét naar Lowlands. Lang verhaal, laten we het op een lichamelijk aspect houden. Maar hoe dichterbij het weekend kwam, hoe meer vezels er in mijn lichaam begonnen te kriebelen. Ik ben ook écht van mening dat Lowlands een verslaving is, mits je van festivals houdt natuurlijk. Vraag het maar aan mijn zusje, die waande zich 3 dagen in een voorportaal van de hel.

En alhoewel ik er fysiek misschien niet was, geestelijk was ik er toch mee bezig. Ik besefte me dat ik niet 5 uur voor de ingang hoefde te wachten om vervolgens mijn luchtbed tegen een greppel op te stuwen om een beetje fatsoenlijk te kunnen slapen. Als ik naar de wc wou in de ochtenduren, hoefde ik niet als een zombie over een camping te lopen om vervolgens bij 500 mede zombies in de rij te staan voor het deponeren van een grote boodschap (lees: plekje zoeken in de dixie, mijn vaardigheden als kind tijdens het spijkerpoepen komen op festivals ineens tot hun recht). Om het maar niet over douchen te hebben, na mijn 4e keer Lowlands kwam ik er achter dat ze überhaupt de beschikking hadden over douchecabines. En op de een of andere manier regent het op zondag áltijd. Soms de rest van de dagen ook, maar op zondag sowieso eventjes. Ik ga jullie nu een geheim vertellen: dit heeft Eric van Eerdenburg (de Tante Rikie van Lowlands) al jaren als deal met Moeder Natuur. Regen op zondag. Zodat de mensen zo leuk van de berg kunnen glijden naast de Alpha tent. En om het niet al te veel op te laten vallen dat het in Nederland alléén op ‘Lowlands zondag’ regent, heeft Moeder natuur besloten om zo’n beetje alle zomers in ons kikkerlandje om zeep te helpen. Waarvoor dank.

Lowlands, volgend jaar ga ik er sowieso weer heen.

Gay pride

Vorige week zaterdag was de Amsterdamse binnenstad weer even het toneel voor de grootse familiedag van Nederland. Nichten from all over the world kwamen naar Mokum om vanaf een trekschuit te laten zien hoe erg ze wel niet op mensen van hetzelfde geslacht vallen.

Voor mensen die nog nooit bij dit evenement geweest zijn: beeld je een concert van de toppers in, vermenigvuldig dat met 25, et voilà: de nachtmerrie van menig mens is geboren. ‘Huh, Nick, ben jij op de gay pride geweest? Huh, maar jij bent toch instant verliefd op Chantal Janzen?’. Zeker, ik ben hetero, 120%, het was ook meer een samenloop van omstandigheden dat we daar verzeild raakten.

We gingen namelijk die dag éigenlijk naar het Amsterdam Tournament, ons aller Ajax zou die zaterdag spelen tegen Arsenal. Boca Juniors en, ik meen Atletico Madrid, complementeerden de rest van de teams. Dus: Toernooi in Amsterdam, wij zagen dit weer als een prachtig excuus om ons voor aanvang van de wedstrijden kansloos onder te dompelen in een van de talrijke musea die onze hoofdstad rijk is (lees: Old Sailor). Naarmate de datum in zicht kwam, kwam het bericht dat die bewuste zaterdag wel eens ‘Canal Pride’ kon zijn ons steeds vaker ten gehore.

Maar goed, we lieten ons niet kennen, we gaan gewoon. Zo stapten wij die ochtend op station Zwolle al vroeg in de trein met een gezelschap ‘P-team Ajacieden & éen Feijenoorder’, aangevuld met een speler van de huidige selectie van Sportclub wiens naam ik vorige week ook al liet vallen. Nou was het voor deze knaap op zich al een bijzondere dag, want we waren nog maar net geland in de kroeg toen hij de volgende - inmiddels historische - woorden sprak: ‘Dit is de duurste middag uit mijn leven’. Há, op dat moment wisten wij ook nog niet dat we die nacht de aansluiting op de trein naar Zwolle gingen missen, en wij dus genoodzaakt waren om een taxi vanaf Amersfoort naar Genemuiden te nemen.

Maar goed, gay pride. De stad was gevuld met 120K aan Gordon, Gerard Joling en andere hysterische types. En dat waren er voor onze tere boeren hetero zieltjes ineens wel heul erg veel, dus dat was voor ons toch wel even slikken. Figuurlijk dan. We hebben ons wel kostelijk vermaakt hoor, we belanden uit eindelijk in een tent vol transseksuelen aangevuld met dronken Engelse voetbalsupporters. En dat is, lieve mensen, een combinatie die ze zelfs niet als verhaallijn kunnen bedenken bij Goede Tijden/Slechte Tijden.

Misschien ben ik er wel gewoon te nuchter voor hoor, maar stiekem is het een grandioze poppenkast die het algemene beeld wat er buiten de randstad over homo’s heerst bepaald geen goed doet. Net zoals bijvoorbeeld de Zwarte Cross óók meer is dan het imago wat er aan vast kleeft met bier gooien, kruipen door de modder en slapen in een berg stro.

Vooroordelen mensen, je zit er voor altijd aan vast. En het maakt mij niet uit hoor, of je nou gelooft in God, of dat je Moslim bent, homoseksueel, supporter van PSV, of het liefst wilt trouwen met de waterkoker van de buren, zolang je liefde geeft aan jezelf en de rest van de wereld, is het allemaal prima.

U zult zich wel afvragen of er tijdens ons tripje nog mensen ‘uit de kast zijn gekomen’. Nee.

Op een klein knipoogje tegen een transseksueel en een subtiele flirt op station Amersfoort na, kroop iedereen die nacht weer trouw naast moeder de vrouw.

De Meer aan de middenweg

Ik ben van de twijfelachtige leeftijd dat ik Ajax (Oajoax, voor intimi) nog in de oude Meer heb zien spelen. Ja, lieve mensen, zo oud ben ik al.

De eerste keer was tegen Sc Heerenveen. Zusammen met 'voetbal vader' Dries en de familie Jansen. Jazeker, mijn eerste Ajax pot zag ik met een van de beste spelers uit de geschiedenis van Sportclub Genemuiden. Terwijl Martijn tegenwoordig weer (zoals het hoort), op het hoogste niveau verdedigers het nakijken geeft, speel ik mijn potjes in de marge van de reserve 4e klasse. Zo kan het dus lopen jeugd, de scheiding tussen een technisch begaafde middenvelder en een door het ijs gezakte ausputzer is flinterdun.  

We schrijven het seizoen ‘95/96, Ajax is momenteel houder van de Champions League én tevens de beste club van deze aardkloot. In tijden dat je nog flippo's in een zakje chips kon krijgen en de muren van het stadion verteerden door de urineresten van de bezoekers, bezocht ik mijn eerste officiële wedstrijd van de Godenzonen.

'Zullen we daar even kijken?' sprak ik vol enthousiasme toen ik een drommende menigte voor 2 iets wat pauperige terrasdeuren zag staan, alwaar keiharde housemuziek zich afwisselde met de onmiskenbare stem van Dré Hazes. Voetbal vader Dries: 'We lopen wel een even een stukje door, kleine man'. Tuurlijk, de ogen van een nog weerloos Nickje waren toen al gericht op het onderkomen van de Amsterdamse harde kern. Wist ik toen veel, ik ging naar Ajax. Mijn Ajax.

Daar liep ik, crisis, wat veel mensen, wat een mafkezen ook. Ik liep tegen een gast aan, kaal, groot & bomberjack. Ik viel, de man keek me aan, ik schrok, die ogen, zó groot, 'Gaat ie kleintje?' sprak vervolgens een mutant met Amsterdamse tongval, 'Wel een beetje uitkijken hè, Gap'.

Nickje viel met recht in een andere wereld. Maar toch, het had wat. Dat kneuterige, op het amateuristische af bijna.

Toen waren ook de afstanden niet zo groot, de spelers deden hun warming-up op het veld én tegen de hekken. Potjandrie, heb ik toch mooi even de arm van Edgar Davids aangeraakt. Nou ja, bijna dan. Toen ik op anderhalve meter kwam begon hij ietwat te grommen. Hallo, ik was 11 hè. Ik stond ineens 17 treden achteruit.

Heerenveen wonnen we met 6-2. Behalve de kou en dat ik gestoken was in een door mijn oma gebreide Ajax trui, kan ik me van de wedstrijd zelf niet zo heel veel herinneren.

De eerste keer in een ‘écht’ stadion, en of dat nou de Kuip, ArenA of de Meer is, het maakt op elk kereltje een onuitwisbare indruk. Koester dat, en geef het mee aan andere kereltjes, als je de kans krijgt.