Een week geleden werd ik 29. U zult denken: ‘Nick, wat leuk, alsnog van harte met je verjaardag’. Maar nee, dat is niet leuk. Jarig zijn is alleen leuk tot je 25e. Daarna begint de ellende, je mag ineens niet meer door de plassen springen als het regent, om over stoepkrijten, dan wel stoepranden, helemaal maar te zwijgen.
En het erge is, het sluipt er zomaar ineens in. Nummer 26 had ik nog niet echt door en bij 27 & 28 had ik nog stilletjes de hoop dat ze zich ergens een paar jaar hadden vergist. Immers, de Mayakalender bleek toch ook niet de meest betrouwbare ooit.
Maar wat helemaal als een mokerslag aankomt, -Los van het feit dat kinderen mij ineens ‘meneer’ noemen. Willen jullie daar ogenblikkelijk mee stoppen, kinderen? Dat vindt Ome Nick helemaal niet leuk- is dat ik ineens bij een generatie blijk te horen. Afgelopen weekend keek ik naar Lowlands en daar zag ik een optreden van het ‘Happy hardkoor’. Jawel, liedjes uit de tijd dat uw oma nog gehuld in een vuulste duur trainingspak liep te stuiteren van afterparty naar afterparty, maar dan begeleid op een akoestische gitaar. Vroeger had je de CD reeks ‘Knuffel rock’, dit zou dan de ‘Happy openHaardcore’ variant moeten zijn.
En opeens besefte ik me: ‘Ik hoor bij deze generatie’. Ja, ik had toen ook dié kekke TMF school-agenda, Ja, ik droeg ook een bomberjack, Ja, ik had ook een bloempot kapsel, Ja, ik smeerde ook dat nog immer ondefinieerbare gele goedje in mijn haar, Ja, ik had ook zo’n glimmend trainingsjasje aan de kapstok hangen. En het mooie is, ik merk het om me heen óók. Vrienden van mij zijn intussen omgeturnd tot brave huisvaders, maar, wanneer deze kornuiten de eerste klanken horen van jaren ‘90 helden als Dj Paul Elstak of de Party Animals, dan verkeren ze meteen weer in hun puber-egotoestand. En ja, ik dus ook.
En deze ‘ouderdoms visioenen’ kreeg ik dus bij Lowlands. Lowlands, het kleine paradijs. Lowlands is alles wat bijvoorbeeld een Pinkpop niet heeft. Pinkpop, waar mensen met een dagkaart de hele dag op een campingstoel zitten te wachten tot Bruce Springsteen of de Rolling Stones optreden. Dat is niet de charme van een festival, vind ik. Je mist een stukje verbroedering. Op donderdag samen met 50.000 mensen fris beginnen. Op zaterdagochtend allemaal naar de tering zijn en dat gevoel delen tot maandagochtend.
Dit jaar ging ik voor de 3e opeenvolgende keer níét naar Lowlands. Lang verhaal, laten we het op een lichamelijk aspect houden. Maar hoe dichterbij het weekend kwam, hoe meer vezels er in mijn lichaam begonnen te kriebelen. Ik ben ook écht van mening dat Lowlands een verslaving is, mits je van festivals houdt natuurlijk. Vraag het maar aan mijn zusje, die waande zich 3 dagen in een voorportaal van de hel.
En alhoewel ik er fysiek misschien niet was, geestelijk was ik er toch mee bezig. Ik besefte me dat ik niet 5 uur voor de ingang hoefde te wachten om vervolgens mijn luchtbed tegen een greppel op te stuwen om een beetje fatsoenlijk te kunnen slapen. Als ik naar de wc wou in de ochtenduren, hoefde ik niet als een zombie over een camping te lopen om vervolgens bij 500 mede zombies in de rij te staan voor het deponeren van een grote boodschap (lees: plekje zoeken in de dixie, mijn vaardigheden als kind tijdens het spijkerpoepen komen op festivals ineens tot hun recht). Om het maar niet over douchen te hebben, na mijn 4e keer Lowlands kwam ik er achter dat ze überhaupt de beschikking hadden over douchecabines. En op de een of andere manier regent het op zondag áltijd. Soms de rest van de dagen ook, maar op zondag sowieso eventjes. Ik ga jullie nu een geheim vertellen: dit heeft Eric van Eerdenburg (de Tante Rikie van Lowlands) al jaren als deal met Moeder Natuur. Regen op zondag. Zodat de mensen zo leuk van de berg kunnen glijden naast de Alpha tent. En om het niet al te veel op te laten vallen dat het in Nederland alléén op ‘Lowlands zondag’ regent, heeft Moeder natuur besloten om zo’n beetje alle zomers in ons kikkerlandje om zeep te helpen. Waarvoor dank.
Lowlands, volgend jaar ga ik er sowieso weer heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten