Trieste mededeling

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb nogal schokkend nieuws. Mijn ouders wisten het meteen na mijn geboorte al, maar ze hebben besloten mij dit onlangs pas mede te delen. Ik ga dood. Tsja, het kan verkeren, zullen we maar denken. Gelukkig heb ik vernomen dat ik in goed gezelschap ben, naar verluidt gaan jullie allemaal -ooit- een keer dood.

Lange tijd had ik er nog fiducie in dat ik misschien onsterfelijk was, niet dat ik mezelf zie als een mythisch persoon hoor. Maar ja, wat Sinterklaas kan, moet ik toch ook kunnen was mijn relaas. Toen ik later doorkreeg dat Sinterklaas door de jaren heen ook al door meerdere -verschillende- figuren in stand wordt gehouden, zakte mij de moed toch enigszins in de schoenen. En die schoen zette ik vervolgens weer, gevuld met wortel, voor de centrale verwarming.  

Over de dood hangt toch nog steeds een sluier van taboe, wat op zich te verklaren valt, want je hebt geen idee wat er gebeurt na je overlijden. Toch zal er wel een reden zijn dat de dood ooit bedacht is, want alles heeft een reden. Bomen, lucht, water, zon, alles heeft een functie (Behalve jeuk, jeuk heeft totaal geen functie). En eeuwig willen leven, dat is lang hoor. Sowieso, eeuwig. Ik keek onlangs de eerste helft van de Europa League wedstrijd PSV - Estoril, die 45 minuten leken wel een eeuwigheid te duren. Daar moet je toch ook niet aan denken, dat de rest van je aardse bestaan aanvoelt als een nietszeggend Europa League potje van PSV.

En toch, ongeacht geloof of achtergrond, blijft het een fascinerend iets, de dood. Waarom wordt de een 85, de ander 42, of is het iemand niet gegeven om 20 te worden? Vragen waar niemand een antwoord op heeft. En nee, lieve mensen, zelfs ik niet. Wel geef ik jullie het advies om er zo heel af en toe eens een klein beetje over na te denken. Nee, ik was voorlopig nog niet van plan om ‘een houten jas’ aan te trekken, maar zoals we onlangs zagen kunnen 300 dronken Oekraïense boeren in een weiland daar zo ineens verandering in brengen.

Zo heb ik op Spotify onder de titel ‘voor als’ een prachtig lijstje met muziek samengesteld. Wat er allemaal tussen staat? Kyteman - Sorry (live in Tivoli), The Black Keys - Little Black Submarines (album versie), Spinvis - Kom terug, Flinke Namen - Wolken, Rolling Stones - Gimme Shelter, Foo Fighters - Everlong.

Zomaar een kleine bloemlezing van liedjes die de eer hebben gekregen om ooit op mijn afscheid gedraaid te mogen worden. Want, mijn grootste nachtmerrie zou toch wel zijn dat jullie tijdens mijn herdenking iets van Frans Bauer zouden draaien. Of nog erger, Kane.

PS: Koffie en cake ruilen we in voor bier en bitterballen. Het moet immers wel leuk blijven.  

Stukje voor Voetblah

Voetblah is geen gesloten gemeenschap van sektarische scribenten. Integendeel, we staan zeer positief tegenover Appie Happie-spitsen en gouden wissels. Met dien verstande dat gastspelers in eerste instantie op amateurbasis voor ons uit zullen komen.

Iemand die stevig op de Voetblah-deur klopt, is Nick Hoekman. Nick is een hartstochtelijk voetbalschrijvert en een nooit aflatende inzender. Die hoognodig een keer moet worden beloond. Van zijn hand dus een mooie reactie op de overkill van ‘sensationele’ voetbalbiografieën.

Het is de afgelopen jaren een trend geworden, spraakmakende voetballers die een biografie uitbrachten. Want, wat hebben we kunnen genieten van de vele affaires waarover Andy van der Meijde sprak, het straatleven wat je schijnbaar niet uit Zlatan kunt krijgen of de alcoholische escapades van Fernando Ricksen en de stiekeme sigaretjes van Theo Janssen. En dan hebben we nog Glenn Helder die zijn complete fortuin vergokte – knap, daarna in de bak zat – ook knap, en ook weer uit het dal krabbelde – nog knapper. Spelers die vaak geliefd waren bij hun eigen club en verketterd werden bij de tegenstander. Of heel soms, zoals een Theo Janssen, een speler waar je eigenlijk geen hekel aan kon krijgen.

Maar, lieve mensen, door dit soort types is er een hele rits voetballers die in de vergetelheid raakt. De mannen waarvan u het bestaan even was vergeten, maar die net zo saai en burgerlijk zijn als u en ik. De mannen die uw collega op de boekhouding hadden kunnen zijn, de slager waar uw vrouw haar worsten koopt of de man die uw dochter, afijn, u snapt mij.

Daarom presenteer ik u De Seksloze Selectie. Een bloemlezing van de meest saaie Nederlandse voetballers die de afgelopen 10 jaar actief waren.

Doelman
1: Ed de Goey. Had als bijnaam Ed Konijn. Stopte godzijdank in 2006 pas met keepen. Want Ed is met recht de saaiste doelman óóit. Is nu keeperstrainer bij RKC en dat zegt wat mij betreft meer dan genoeg.

Achterhoede2: Tom Sier. Mag eigenlijk niet meer in dit lijstje staan, maar krijgt – zo ben ik – dispensatie. Geboren Volendammer, dat is sowieso al een pre om in de klassement te mogen staan. Verkaste eind jaren ‘90 voor 3 miljoen gulden van Heerenveen naar Ajax. Waarschijnlijk de verkeerde trein gepakt vanuit Friesland, speelde handjevol wedstrijden voor de Amsterdammers.
3: Dirk Marcellis. Draagt als bijnaam Het ijskonijn. Was ooit de beoogde opvolger van Jaap Stam bij PSV, door veelvuldig blessureleed momenteel zonder club.  Had bij AZ een eigen fanclub.
4: Joris Mathijsen. Als je ouders je Joris noemen, dan ben je gemaakt voor korfbal. Of paardrijden. Probeert heel vaak stoer te kijken, vergeet hierdoor op de tegenstander te letten.
5: Ger Senden. Gerrie oet Limburg. Speelde 411 potjes voor Roda, en mag zich dus ook Mister Roda noemen. En nu dus ook in de lijst met Meest seksloze voetballers. Het is je gegund, Ger.

Middenveld6: Arne Slot. Had met een beetje meer inspanning gemakkelijk de bijnaam Arne Slet kunnen hebben. Jammer, gemiste kans. Daarom een terechte plek in dit elftal.
7: Martijn Meerdink. Ik zou hem best wil knuffelen. En dat is geen goed teken. Next.
8: John Feskens. Naar alle waarschijnlijkheid ‘s lands lelijkste voetballer ooit. Ik heb een foto van John in mijn badkamer hangen, zodat ik er zelf een beetje goed uitspring.

Voorhoede9: Roy Makaay. Met een bijnaam als Das Phantom, is het ook niet verwonderlijk dat ik je bij deze selectie haal, Roy. Want als ze je op het veld niet zien staan, dan in de discotheek ook niet.
10: Jan Bruin. Spelers als Jan, die missen we. Zwarte schoenen. Geen fratsen als je scoort. Gewoon een simpel armpje in de lucht. En weer door. Daardoor wel een terechte nominatie.
11: Richard Roelofsen. Voor iemand wiens gehele loopbaan zich in de carnavaleske provincies heeft afgespeeld, is er op Google werkelijk niks te vinden over affaires. Heel jammer, Richard.

Feyenoord - Ajax

Zondag, de wedstrijd van het jaar. 010 tegen 020, Kakkerlakken tegen de Joden, Stadionclub tegen de Godenzonen, maar vooral: Feyenoord - Ajax.

Of niet vooral, maar eigenlijk ‘gewoon’. Want het heeft natuurlijk wel iets bijzonders treurigs, mannen met kinderen die de naam Feyenoord/Rotterdam of Ajax/Amsterdam niet ‘kunnen uitspreken’ en vervangen door de kerngetallen van deze steden. Want op deze manier maken ze toch maar mooi een statement. En dat klopt hoor, ze laten aan de hele wereld zien hoe sneu ze zijn. Wat ook heel bijzonder is, dat veel van deze personen überhaupt niet eens in Rotterdam dan/wel Amsterdam wonen. Stoerigheid met je AFCA vest of 010 isn’t just a code shirtje in de provincie. Een soort van ‘Suske & Wiske en de sjofele supporter’.

Let wel, ik ben een -soms ietwat te fanatieke- Ajacied, maar ik zou het toch wel bijzonder saai vinden als Feyenoord opgedoekt wordt. Het zijn de kersen op de taart, Feyenoord - Ajax, Ajax Feyenoord. En het klinkt misschien gek, maar ik snap ergens wel dat je supporter van Feyenoord zou kunnen zijn. Dat er in deze regio mensen zijn die voor PSV zijn, dat snap ik dan weer niet. PSV straalt naar mij evenveel gezelligheid en warmte uit als een mortuarium. Persoonlijk prefereer ik brandend maagzuur boven een seizoenskaart van PSV, maar hé, wie ben ik.

Vandaag las ik een interview in de krant met Kazim Richards, u weet wel, een speler die vaker van club wisselt dan Tatjana Simic van -steenrijke- oude kerel. Hij sprak spierballentaal door aan te geven niet te willen zeggen uit welke stad zondag de tegenstander van Feyenoord komt. Nou, bravo Kazim, dat is heel erg stoer. Ondertussen zullen ze in Rotterdam uit een stuk steen wel een standbeeld voor deze clubhopper aan het bikken zijn, want door deze uitspraken kan hij nu al niet meer stuk.

Nee, we hoeven elkaar niet te knuffelen als de tegenstander scoort, ook wil ik geen liedjes als ‘Wij Zijn Ajax, Maar Feyenoord is soms ook de beste’. Nee, niks van dit alles. We mogen elkaar best klieren, want dat hoort er óók bij.  

Maar het begint bij de basis, geen Feyenoord of Ajax, is ook geen klassieker. En zeg nou zelf, elke week naar ploegen als Heracles of RKC, daar zit toch ook geen supporter op te wachten?

PS: zondag tussen 14:25: & 16:20 vind ik jullie ‘gewoon’ weer eventjes kut kakkerlakken.

Klagen

Wij Nederlanders blinken uit in een x aantal dingen. We zijn zeer bedreven in het exporteren van bloemen, de beroemdste schilders komen uit ons kikkerlandje, tot in de diepe krochten van menig Afrikaans land dansen de mensen op de klanken van Hollandse dj’s en zo nu en dan spelen we ook een aardig moppie voetbal. Maar, lieve mensen, waar we ook goed in zijn is: klagen. Nou nou nou, het is dat dit geen onderdeel is op de Olympische winter/zomerspelen, maar anders hadden wij er zeker 3 podiumplekken bij. 100 meter estafette klagen, zoiets.

En het maakt ons niet uit hoor, of het nu over het weer of de hond van de buren gaat. Klagen zullen we. Het viel mij eigenlijk pas echt op tijdens mijn vakantie in Griekenland. Aangekomen in ons resort, dropten wij onze bagage en gingen met een aantal lieden een drankje doen op het terras van het hotel. Achter ons zat een stel uit Amsterdam. Nou ja, ik denk Amsterdam, die tongval hadden ze, het zal wel gewoon Purmerend of Weesp geweest zijn. Also, het stel op leeftijd zat daar als een getrouwde versie van Statler & Waldorf commentaar te geven op alles wat er te doen was. Na verloop van tijd konden wij een briefje opmaken met de dingen die we bij het buffet maar beter konden mijden + alle namen van het barpersoneel, met daarachter een rapportcijfer.

Ook wezen ze ons even fijntjes op een ander oud-Hollandse spelletje: ‘Handdoekje leggen, niemand zeggen’. U weet wel, voor dag en dauw heel sneaky de handdoek van uzelf en uw gezin op een ligbedje deponeren, en dan als een dief in de nacht weer richting uw hotelkamer sluipen. Om vervolgens 3 uur later doodleuk aan te komen lopen en net als die andere droeftoeters te doen alsof uw neus bloedt. U snapt het al, ook hier waren onze klagende medelanders het totaal niet mee eens.

Was het dan allemaal echt zo slecht? Neuh, het eten was best aardig hoor. We konden zelfs een keer konijn krijgen. Maar, dat vond ik zo hypocriet, eind december wel telkens een vocale steunbetuiging aan Flappie brengen, maar ondertussen zelf een konijn verorberen. Nee, dat ging er bij mij niet in. Konijn.

Gelukkig gaat het klagen buiten de vakantie om gewoon door, nog even en Zwarte Piet staat in het rijtje met Johan Cruijff en Armin van Buuren. Oké, klagen is soms ook gewoon heel leuk. Ik doe er ook aan mee hoor, het falende aankoopbeleid van Ajax, mensen die op Noord-Koreaanse wijze ineens geblokt worden op twitter, het eten wat er elke dag door moeders de vrouw op tafel wordt gezet, en-natuurlijk- het weer. Want, zonder het weer viel er überhaupt niks te klagen. Daarom zou ik graag een virtueel schouderklopje willen uitdelen aan alle weermannen/vrouwen van Nederland.

Hun hoor je nooit klagen over het weer.