woensdag 22 april 2015

Bootvluchtelingen & Kattenfilmpjes

De afgelopen dagen heb ik tegen een paar verdwaalde toeristen die ik tegenkwam de schijn proberen op te houden dat ik geen Nederlander ben, zelden heb ik mij zo diep geschaamd voor bepaalde landgenoten dan deze week. Figuren die nog net niet de vlag uithangen en de polonaise lopen omdat er negenhonderd migranten op zee zijn omgekomen doordat zij als ratten in de val in het laadruim opgesloten zaten toen hun boot verging. Misselijkmakend. En nee, ik zeg niet dat we alle vluchtelingen ter wereld in Nederland moeten opvangen, het laatste waar ik op zit te wachten zijn negenhonderd Libiërs in mijn woon en/of slaapkamer. Maar er zal toch wel een andere oplossing zijn voor dit probleem dan juichen wanneer het weer eens fout gaat? De problemen bij de kern aanpakken, zeggen ze altijd zo mooi, ik kan me ook niet voorstellen dat onze Afrikaanse medebewoners van de aarde voor hun plezier 290 kilometer in een gammel bootje op zee doorbrengen.

Er is, zo lijkt het, te weinig liefde voor de mensen om ons heen. Daarom ben ik van mening dat we de onderlinge banden wel wat mogen harmoniëren zodat de liefde en genegenheid weer door onze aderen gaat stromen.  En hoe kan dat beter dan met: kattenfilmpjes. Jawel lieve mensen, kattenfilmpjes zijn het laatste redmiddel om de wereld tegen haarzelf in bescherming te nemen. Neem ik voor het gemak mijzelf even als voorbeeld: afgelopen weekend werd PSV kampioen, u zult denken: ‘Niks aan de hand, kan gebeuren’, maar nee, ik was door dit Eindhovense kampioenschap het vertrouwen in mijn Amsterdamse voetbalvrienden dusdanig verloren dat ik mijzelf daarom moest straffen door *Surinaamse sambal in mijn ogen te wrijven.

Terwijl ik bijna bij het moment suprême van mijn zelfkastijding kwam, kreeg ik een melding van Facebook dat ik door mijn zusje was getagd in een bericht, ik open het bericht > een kattenfilmpje. Nickje kreeg spontaan tranen in zijn ogen. Niet van de Surinaamse sambal, maar van ontroering door dit schattige poezenbeest. Op dat moment bedacht ik me: kattenfilmpjes zijn met een missie op de wereld gezet. Koerdische strijders die het geweld van hun IS-opponenten de kop indrukken door het tonen van schattige kattenfilmpjes, Feyenoorders die gezellig rondom een fontein in Rome kattenfilmpjes delen met de lokale politie, of treinconducteuren die kattenfilmpjes inzetten om boze reizigers koest te houden.

Heb uw naaste lief, kijk meer kattenfilmpjes.


*Surinaamse sambal is een sambal uit, je verwacht het niet, Suriname. Dit goedje is ‘nogal’ scherp. Ik verdenk Surinaamse sambal er ook van dat je er de grasmaaier op kunt laten functioneren of er een terroristische aanslag mee kunt plegen.

woensdag 8 april 2015

Het luikje bij de afhaalchinees

Het leven zit vol met grote vraagstukken. Bestaat het monster van Loch Ness? Verdwijnen er écht schepen en vliegtuigen in de Bermuda driehoek? Wie zit er in het pak van Pino uit Sesamstraat? Maar, het mysterie waar iedereen zijn hoofd over breekt: wat gebeurt er achter het luikje bij de afhaalchinees?

Wonderlijk, dat is het eigenlijk wel. U moet weten, ik kom graag bij het afhaal gedeelte. Er hangt over het algemeen een oase van rust in deze toko’s, je bladert de leesmap -die steevast een maand of acht achterloopt- eens door, je bestudeert het met bontgekleurde vissen gevulde aquarium, je keuvelt wat met de gasten en voor dat je het weet staat er een authentieke portie Chinees voedsel voor je klaar. Ik zou me kunnen inbeelden dat vrouwen voor dit soort praktijken wekelijks bij de kapper zitten, op dat Chinese eten en het aquarium na dan. Voor mijn gevoel zitten er ook áltijd -waar ook ter wereld- Chinese mannen mahjong te spelen op hun laptop, dit is naar mijn idee ook de reden waarom ze van die geknepen oogjes hebben: ze zitten de hele godganse dag naar dat scherm te turen. U snapt dus wel dat een bak afhaalvoer halen bij de lokale Lange Muur voor mij een soort van ontspanningsoefening is. Regelmatig kom ik er dan ook weer helemaal zen vandaan. Deze tipan-therapie wordt echter zo nu en dan ruw verstoort door een tsunami van aanzwellende Aziatische druktemakers die iets onverstaanbaar achter de door hun zojuist gevulde witte bakjes met afhaalchinees blèren. Nou ja, onverstaanbaar. Daarmee bedoel ik dat ik geen idee heb wat ze zeggen, mijn Chinees/Mandarijnse talenknobbel reikt namelijk niet veel verder dan kroepoek en kipsaté.

En die momenten, die keren dat ‘het’ luikje open en dicht gaat, die boeien mij tot in absurde proporties. Wat Bonnie St Clair heeft met wodka, heb ik met dit luikje.

Oké, lieve mensen, let op. Ik heb namelijk een theorie van wát er in werkelijkheid achter dit inmiddels befaamde luikje plaats zou kunnen vinden: Niks. Helemaal niks. Ja, er staat een Chinees kereltje, maar die hebben ze ingehuurd via een uitzendbureau. Het eten komt gewoon uit de magnetron, waarom denkt u anders dat een magnetron ‘Ping’ zegt? Daarom. De kerel die ze inhuren heet altijd Ping. En als de magnetron ‘Ping’ doet, dan weet Ping dat ‘ie het eten uit de magnetron moet halen. Voor de vorm laat Ping wel eens een kip via het luikje ontsnappen, vinden die domme Hollanders leuk, maar verder gebeurt er niet zo veel.

Dus, speel het spelletje even mee als u een bestelling doorgeeft bij uw favoriete toko, zeg vanaf heden altijd: ‘Doe de groeten aan Ping’.