dinsdag 29 september 2015

Ridders & Life Coaches

Brandweerman, dat wilden alle stoere jongens in de klas worden. Of, als je je wilde onderscheiden van de rest: ridder. Dat was ook best te doen, want mensen overhoop steken met een scherp voorwerp of vechten tegen driekoppige draken spreekt toch elk menselijk wezen met een plasser aan. In de ontwikkeling die je vervolgens als mens doormaakt, ebt dat bij de meeste mannen weer weg. Alhoewel er een bepaald gedeelte van de mannen (lees: oranje overals, baarden, woestijn en besneden plassers) nog dagelijks vindt dat het zijn mening met iets vlijmscherps kracht moet bijzetten. Bij voorkeur op een halsslagader.


Goed, banen die je als kind leuk vond. Ik dwaal een beetje af. Vroeger wou ik agent worden. Dat leek me gaaf, bij de politie. En ik moet zeggen, dat bij de politie komen is wel gelukt. Met huilende sirenes naar het bureau in Zwolle, op volle snelheid. Ja, dat hebben we allemaal wel meegemaakt. Oké, niet helemaal in de hoedanigheid zoals ik het vroeger voor me zag, maar goed. Profvoetballer leek me ook gaaf. Mensen die mij tegenwoordig zien voetballen, reageren hetzelfde als leek in de kunstwereld die ze een abstract schilderij onder de neus drukken: ‘dat kan mijn neefje van twee ook’. Hetgeen nog niet eens overdreven is.


Nee, wat tegenwoordig helemaal in is: een life coach. Een life coach is eigenlijk niks anders dan een duurbetaalde wildvreemde die zich voordoet als een goede vriend. Een life coach fluistert je de woorden in die je zelf wilt horen. Als je de steriel witte spreekkamer binnenwandelt en neerploft op de steriel witte kalfslederen sofa, dan zal je life coach aan je vragen wat je denkt. Zo’n gesprek kan dan twee kanten op:


“En, wat gaat er in je om?”
“Ja, ik zit te denken om te stoppen met mijn politieke activiteiten, het kost te veel energie.”
“Heel slim, als je er geen vertrouwen in hebt, gewoon niet doen.”


Of, deze kant:


“En, wat gaat er in je om?”
“Ja, ik zit er aan te denken om mijn politieke activiteiten weer op te pakken, zoiets geeft me energie.”
“Heel verstandig, meteen doen, als het je dingen oplevert moet je het altijd oppakken.”


Een life coach vertelt je dus altijd wat je onderbuikgevoel je al doorseint. Alleen dan voor hetzelfde uurtarief van een weekje all-inclusive naar Turkije. Eigenlijk lijkt het me ook wel een mooi beroep, dat life coach gebeuren. De mensen hun verhaal laten doen, wierook stokjes aansteken en dan wat semi filosofische kreten het luchtledige inwerpen. Waarom ik het dan niet gewoon word?

Ik weet niet of ik het wel kan.

woensdag 23 september 2015

ADO thuis, groene rook uit het Vaticaan

Als mannen van in de dertig besloten we de corteo even te laten voor wat het was. Aangezien mijn vrijgezelle mancave voorzien is van blote vrouwen - op de muur - en een vakkundig gevulde koelkast, werd er besloten om in huize Hoekman alvast in de stemming te komen voor een avondje voetbal. Tegensputteren van mijn kant bleek zinloos.
Er hing een ietwat gespannen sfeertje, immers, ADO Den Haag komt op bezoek, en dat is nou niet bepaald de club met supporters die langs de deuren gaan om zelf gebakken koekjes te slijten voor het goede doel. Nou ja, misschien dat ze wel langs deuren gaan. Ach, u mag het zelf verder invullen.


Goed, ADO dus. Op voorhand waren we het er wel over eens dat er twee mogelijkheden waren. Ofwel, we zouden worden overklast en met 6/7/8 doelpunten verschil het veld afdruipen, óf we zouden dit Haagse varkentje wel even wassen. En heel eerlijk, na veertig minuten leek het eerste scenario het meest voor de hand liggende. En ja, wat kan voetbal dan ineens een gek spelletje zijn hè? Ineens sta je door een dood spelmoment en een sublieme aanval weer op gelijke hoogte tegen elf ongeïnspireerd ogende slapjanussen uit de Hofstad. Voor zover ik dat zelf kon zien hoor, ik heb namelijk enkele delen van de wedstrijd moeten missen omdat er door een groene rookontwikkeling geen fatsoenlijk zicht op veld mogelijk was. Deze rook staat voor mij als voorbeeld van de wederopstanding van Sportclub. Waar in het Vaticaan de witte rook staat voor een nieuwe paus, daar stond de groene rook tegen ADO synoniem voor het opstaan van ‘eigen jongens’ die zich een slag in de rondte hebben gewerkt voor het team. Genemuiden is weer een aantal types Jan van Halst rijker.


Wat volgde was een thriller. Een thriller met een verhaallijn die zelfs Dan Brown niet uit zijn ganzenveren pen zou kunnen toveren. Dertig minuten verlengen is niet goed voor de gezondheid van een mens, als je dan als underdog met een man minder óók nog eens op voorsprong komt tegen een eredivisie ploeg, dan kost je dat zeker enkele levensjaren. Tijdens het laatste kwartier van de verlenging nam mijn lichaam de houding aan van een bezoeker tijdens Wimbledon. Mijn hoofd maakte elke seconde de beweging van het veld naar het scorebord. Seconden duurden minuten, minuten duurden uren. Toen ADO alsnog de gelijkmaker tegen de touwen joeg, leek het alsof er een deken van rouw over het sportpark viel, ‘HET ZAL TOCH NIET ZO ZIJN DAT WE HET ALSNOG LATEN GLIPPEN?’. Nee. We lieten het niet glippen. Genemuiden nam de strafschoppen beter en zal daarom opnieuw in de grabbelton van de KNVB Beker verdwijnen.


Daar liep ik, dronken van geluk, half dronken van het bier de nacht in. Met om mijn hoofd nog iets wat op flarden groene rook zou kunnen lijken, op weg naar een nieuw hoofdstuk in de rijkgevulde historie van mijn groen-witte liefde.

Sportcluppers dat zijn wij allen, en daarom zijn wij zo trots.

vrijdag 18 september 2015

Kindermonopoly

Stom hè, dat sommige dingen beginnen te wennen. Als een hond die elke week door zijn alcoholische baasje half mank in de goot wordt getrapt, maar toch steeds weer terugkomt naar huis. Zo voel ik mij momenteel als Ajacied. Eerder - lees: toen ik achttien was - kon ik mij opwinden over het vertoonde spel, werd ik furieus als de spelers niet genoeg inzet toonden. En nu? Gelatenheid. Cynisme is - vooral op Twitter, een van de weinige medicijnen die nog enigszins pijn verzachtend werken. In een vlaag van verstandsverbijstering hoopte ik in de wedstrijd tegen Celtic op een invalbeurt van Rob Wielaert. U merkt dat het medicijn er voor zorgt dat ik begin te ijlen. 

En waarom zou je je als supporter nog druk maken? Oké, ik snap de jonge garde wel. Ideaalbeeld, het oude logo, alles weer net als vroeger. Maar haal je daarmee wel de angel uit het probleem? Wat heeft het voor zin om je over iets op te winden als je ziet dat het bestuur de club leidt als een vierjarig meisje dat monopoly mag spelen tegen haar ouders? Die maakt ook dezelfde fouten. Met veel geld op de bank dingen kopen waar je in het spel totaal niks aan hebt. Sanogo is de dorpsstraat van het monopoly. Die gehaald is omdat er een penvriendin van het dochtertje ergens in het land óók op de dorpsstraat woont. Daarom kocht ze de dorpsstraat, omdat ze contact heeft met dat meisje, terwijl ze op de bank de knaken heeft om met gemak een hotel op de Kalverstraat te zetten. Ik zal er ook niet raar van opkijken dat door de geweldige contacten van ons bestuur spelers als Klaassen, Bazoer of Riedewald voor een fooi gaan vertrekken naar clubs als Arsenal, Manchester United of Barcelona.


Ik geloof echt wel dat de spelers hun best doen, eerlijk. Maar het spel staat wel synoniem aan het dagelijks bestuur: na jaren trouwe dienst blijkt er een geschil met de leverancier van de vlaggetjes. Resultaat, geen vlaggetjes. Een beursgenoteerd bedrijf met een wereldwijd netwerk is niet in staat om binnen 48 uur vijftigduizend vlaggetjes van plastic te laten drukken. Dit soort dingen zie je ook terug bij het samenstellen van de selectie: Ajax zoekt een stand-in voor Milik. Komt uit bij Sanogo. De competitie is amper één maand oud, Milik zit op de bank en Sanogo mag zijn minuten gaan maken bij Jong Ajax. Op de een of andere manier lijkt het allemaal zo verschrikkelijk amateuristisch. En ja, vanaf de zijkant is het makkelijk schreeuwen.

Maar ze geven ons er ook alle reden toe.

zondag 13 september 2015

Heroïne

U mag mij een verslaafde noemen, zo eerlijk ben ik wel. Het begon ooit met Baantjer, je moet klein beginnen nietwaar? Uren, misschien wel dagen heb ik vergooid met het kijken van deze serie. Tot het moment kwam dat ik bij mezelf dacht dat er meer in de wereld moet zijn dan Baantjer. Immers, je kijkt naar iets waarvan ze binnen twintig minuten een dader denken te hebben, maar dat kan nooit de echte dader zijn want ze moeten nóg vijfentwintig minuten vullen. Op het einde blijkt de uiteindelijke dader altijd iemand die in het begin van de aflevering als getuige is verhoord. Tegenwoordig is Vledder uit Baantjer ook te zien als opsporingsambtenaar in Flikken Maastricht. Een serie die zich volgens de VARA gids afspeelt in Maastricht, maar voor 90% is opgenomen in Amsterdam. Een soort Sesamstraat voor volwassenen. Met Angela Schijf in de rol van Meneer Aart. Onbegrijpelijk dat deze serie ooit een Televizier-ring heeft gekregen. Alsof ze Lex Immers boven Messi en Ronaldo kronen tot wereldvoetballer van het jaar.


Nee, dan Penoza. Penoza is als een Thaise prostituee, dat gaat nooit vervelen. Zelden iets gehad dat zo onder mijn huid is gaan zitten als Penoza. Dankzij deze serie pis ik in mijn broek wanneer er een motor voor mijn huis stopt en de bestuurder een helm met getint glas draagt (Weet u nog, seizoen 1). Sowieso geven series soms een andere kijk op de realiteit. Door Homeland ben ik er zeker van dat elke militair een moslimterrorist is, Breaking Bad heeft er voor gezorgd dat er in elke scheikundeleraar een drugsdealer schuilt en dankzij Sons of Anarchy denk ik oprecht dat de zogenoemde '1%' motorclubs criminele organisaties zijn.


Series zijn verslavend. Mijn vader wou nooit aan Penoza beginnen, om de doodeenvoudige reden dat hij "geen programma's kijkt waar de verschrikkelijke Thomas Acda in speelt". Toen ik hem ervan had overtuigd dat de beste man binnen twee afleveringen doorzeefd zou worden met kogels, was ook mijn vader om en draaiden we tijdens het gourmetten op 2e kerstdag zowel seizoen één als twee van Penoza er doorheen. Ik zie het dan ook als een plicht om mensen te besmetten met het Penoza virus. Zie mij als een Jehova's getuige die bij onwetenden een voet tussen de deur zet, met in mijn handen geen bijbel, maar seizoen 1,2 en 3 van Penoza op dvd.

Ik ben een junk, en Penoza is mijn heroïne.

vrijdag 11 september 2015

FDS

Vraag een Nederlandse voetballer op welke accommodatie ze liever niet komen, en geheid dat ze iets antwoorden in de richting van ‘Almere City’ of ‘Telstar’, of wanneer je de wat oudere spelers treft: ‘Veendam’. Toch jammer dat ze dan nog nooit op een van de meest afschrikwekkende sportparken van Nederland zijn geweest, namelijk het ‘J.D. Maurikveld’ te Havelterberg. Voor de mensen die niet zo thuis zijn in de kelder van het amateurvoetbal, hier spelen de teams van FDS hun wedstrijden. Ik moet eerlijk zijn, tussen FDS en mij bloeit een glorieuze haat/liefde verhouding. Alhoewel die helemaal van mijn kant afkomt hoor, de kans dat ze bij FDS überhaupt weten wie ik ben lijkt me procentueel even groot als een plaatsing van Oranje op het EK in Frankrijk.

FDS is alles wat je haat tijdens een uitwedstrijd bij een seniorenwedstrijd. De douches zijn kut, je hebt de scheids - en dus minimaal één penalty - tegen, er staat publiek langs de kant, het regent en waait er altijd en met een beetje pech speelde je - destijds - tegen het halve eerste. Ja, destijds. Jarenlang had FDS de beschikking over slechts één elftal. Echter ben ik
al zo oud, dat we met het tiende elftal van Genemuiden mochten aantreden tegen het 3e of 2e van FDS. Het kon daarom ook gebeuren dat de topscoorder van het 2e, tegen ons in de heenwedstrijd al goed voor vier doelpunten, tijdens de return opeens van het toneel was verdwenen omdat het vlaggenschip van FDS een geblesseerde keeper had. Niet dat dat nu meteen in ons voordeel werkte, we dropen alsnog met 5-1 van het veld. Oh, zou ik dat toch bijna helemaal vergeten, het veld: maffia praktijken. U verwacht het niet bij een vereniging uit Havelterberg, maar het veld ligt ook op een berg. En ja, dat loopt dus af. Of op, het is maar net aan welke kant u staat natuurlijk. Boze tongen beweren dat er 90 centimeter hoogteverschil zit tussen beide doelen. Een schatting, die ik direct als waarheid aanneem.

Maar ja, het heeft ook wel iets. Ik ben dan weer zo’n romanticus die dat mooi vindt, zo’n vereniging. Een plek die je, wanneer je er eenmaal geweest bent, ook niet snel uit je geheugen gewist krijgt. Zo’n vereniging, met hoogpolige kleedjes op de tafel in de kantine. Met werkelijk een van de beste gehaktballen - uit eigen keuken - die ik ooit op een sportpark heb geproefd. Ja, FDS heeft wel mijn hart gestolen. Daarom vind ik het ook prachtig om te lezen dat de club weer een elftal op prestatie niveau laat uitkomen, spelers van omringende verenigingen die FDS weer op de voetbalkaart proberen te zetten. Mooi.

Daarom zeg ik, als liefhebber: Kom op de Baarg! Hup FDS.

Ps: de douches zijn intussen prima hoor.

maandag 7 september 2015

Bang

Mocht het u gisteravond of anders vanochtend bij het koffiezetapparaat of de kopieermachine zijn ontgaan: Oranje heeft verloren. Van Turkije. In heel Europa zijn na afloop van de wedstrijd miljoenen autorijdende Turken toeterend ten tonele verschenen. In Genemuiden ook toeterende toestanden, geen Turken. Nee, het was de overbuurman die zijn vrouw vanuit de auto aanspoorde om de badkamer te verlaten en naast hem in de bolide plaats te nemen.

De kansen dat Oranje aankomende zomer alsnog op het EK in Frankrijk actief zal zijn, is procentueel even groot als de Friese Elfstedentocht tijdens de bouwvakvakantie. En dan acht ik die optie nog groter. Dat de equipe van Danny Blind in Turkije - opnieuw - niet thuis gaf, zou volgens de NOS commentator wel eens kunnen liggen aan de vijandige sfeer in het stadion. Pardon? Hoezo zouden onze vedetten zich daar door laten afschrikken? Oké, het was een heksenketel. Maar hoe vijandig kan dat zijn? Dacht de beste man - wiens naam ik oprecht niet weet, waarschijnlijk was het een Jeroen, zo heten ze allemaal - dat de spelers bang waren dat ze gelyncht zouden worden na een overwinning?

Bang, wat is bang? Bang is wakker worden terwijl je huis in brand staat, bang is met je auto een kanaal inrijden, bang is met je kinderen op de vlucht zijn voor oorlog. Dat is bang. Niet omringt door honderden officials van de UEFA en lokale veiligheidsofficieren een partijtje voetbal afwerken. “Maar Nick, voetbal kan toch ook best beangstigend zijn”. Natuurlijk wel. Met je lokale seniorenteam in de diepe krochten van het amateurvoetbal spelen tegen een elftal vol woonwagenbewoners, die ook hun familie en vrienden langs de kant hebben staan en bij elk terecht vlagsignaal van je tot grensrechter gedegradeerde teamgenoot iets meer schuim op hun mondhoeken krijgen en zelfs beginnen te grommen. Snel even tellen en dan een rekensom maken: wij hebben er dertien, waaronder iemand die al uit de wedstrijd is geschopt, een grensrechter en de coach. Twaalfenhalf dus eigenlijk. Hun zevenentwintig, inclusief scheidsrechter, grensrechter en supporters. Opeens wegen dingen als de liefde voor je eigen voortanden en oogkassen die intact blijven zwaarder dan een overwinning of zelfs een gelijkspel. Dan ben je heel opgelucht wanneer je - met de shampoo nog in je haren - heelhuids in de auto op weg naar huis bent.

Omstandigheden die onze opgedirkte vertolkers van het Nationale voetbalteam nooit tegen zullen komen, ben ik bang.

donderdag 3 september 2015

Transfernieuws uit het kalifaat

Na Memphis Depay - Manchester United, is er opnieuw een Nederlander vertrokken naar een buitenlandse grootmacht. Een zesentwintigjarige sergeant van de Koninklijke luchtmacht heeft zich aangesloten bij terreurbeweging IS. Alhoewel er geen mededelingen zijn gedaan over de transfersom, noemde Minister Rutte vandaag de overstap “behoorlijk wrang”, hetgeen kan betekenen dat de persoon in kwestie in bezit was van een aflopend contract. Ook is er weinig bekend over het spelersprofiel van deze jongeman. Naar verluidt wordt hij geroemd om zijn dodelijke schoten van afstand en schijnt hij een echte afmaker binnen het zestienmetergebied te zijn.

Op het moment van schrijven is het niet bekend wat IS met hun nieuwbakken selectiespeler van plan is, mogelijk volgt er een verhuurperiode aan een kleinere organisatie. “Dat klopt, wij verhuren wel vaker onze aanwinsten een x aantal maanden uit aan wat kleinere netwerken, zodat ze een beetje kunnen wennen. Inmiddels heeft een bevriende familie uit de Limburgse onderwereld al geïnformeerd naar de mogelijkheden, alsmede enkele motorbende’s uit Duitsland en Oostenrijk”. Aldus de persvoorlichter van IS.

Wat de consequenties van deze overstap voor een eventuele oproep voor Oranje betekenen, wilde de KNVB ons niet vertellen. “Al acht ik de kans dat hij dankzij IS in het Oranje op tv verschijnt, een stuk groter is dan bij ons”, sprak de verbouwereerde nieuwbakken bondscoach Danny Blind.

Volgens zaakwaarnemer Mino Raiola is de overstap een logische: “Mijn cliënt wil graag op het hoogste niveau acteren, wij zijn erg blij dat hij bij IS die kans krijgt”.

Niet bekend is of IS de Nederlander heeft ingeschreven voor de Champions League.

woensdag 2 september 2015

De week van Jasper

Jablonec uit

Na de wedstrijd tegen Jablonec ben ik in de foetushouding in een hoek gekropen. Daar heb ik vier uur als een aangereden zielig hoopje kat zachtjes liggen huilen. Liggen jammeren met het idee dat ik die negentig minuten ook had kunnen besteden om de wereldvrede dichterbij te brengen. Ajax voelt aan als een bloederig plaats delict van een criminele afrekening, je verstand zegt dat je niet moet kijken, maar toch doe je het tegen beter weten in wel.

Het meest treurige vond ik nog wel gedrag van onze Jasper. Als je niet beter wist en alleen de beelden van een juichende Cillessen hebt gezien, zou je zweren dat hij zojuist eigenhandig de penaltyreeks van de Champions League finale over de streep heeft getrokken. De waarheid is echter dat hij euforisch werd omdat een Tsjechische semiprof met stom toeval een bal vanaf elf meter op de paal wist te mikken. Dat was heel sneu. Jasper ging aan de haal met een eer die hem helemaal niet toe kwam. Cillessen acteerde als een van de passagiers die beginnen te klappen wanneer een piloot het vliegtuig aan de grond heeft gezet, je was slechts een figurant die het winnen van een Oscar vierde.

ADO thuis

Zie je, we kunnen het ook wel. Ajax oogde fris en fruitig, wou duidelijk iets rechtzetten tegen een club die ons nog steeds als een rivaal ziet. Terwijl ik ADO meer zie als het lastige buurjongetje van tien, die met een erwtenschieter telkens onze ramen als mikpunt ziet. ADO doet ons tegenwoordig nooit meer écht pijn, hooguit zijn ze wat vervelend. Jasper kreeg niet heel veel te doen, ranselde wel op onnavolgbare wijze een kopbal van Havenaar uit het doel. Dankzij deze katachtige redding is Jasper nog steeds in de race om de records van Heinz - kroket - Stuy en Edwin van der Sar te laten sneuvelen.

Niet/wel/niet/wel/niet/wel/niet

Het lot van Ajax lag de afgelopen dagen vooral in handen van kapitaalkrachtige clubs. Wanneer de transfer van De Gea naar Real Madrid zou worden beklonken, zou de carrousel met vertrekkende doelwachters vanzelf op gang komen. Een vertrek van Jasper zou dan ineens dichterbij zijn dan we zouden willen, een nieuw kampioenschap opeens een stukje verder weg. Het gestuntel met papierwerk zorgt uiteindelijk voor een hard gelag aan Madrileense kant. Door eigen falen Dries Roelvink op je bruiloft laten zingen, terwijl de knaken voor U2 al gereserveerd waren.

Winterstop

Doordat Ajax zich niet heeft weten te plaatsen voor de Champions League, maakt het zichzelf ook een stuk kwetsbaarder voor transfers van topspelers in de tussentijdse transferperiode. Deze zijn immers na de winterstop nog gewoon inzetbaar in de Champions League. En dan? Wat als Cillessen in de winterstop alsnog wordt weggekaapt?

Warner Hahn. Wat zegt u? Een kakkerlak/Feyenoorder/010’er? Klopt.

Soms moet je op een lager niveau ervaring opdoen, om daarna op het oude nest te pieken.