Als mannen van in de dertig besloten we de corteo even te laten voor wat het was. Aangezien mijn vrijgezelle mancave voorzien is van blote vrouwen - op de muur - en een vakkundig gevulde koelkast, werd er besloten om in huize Hoekman alvast in de stemming te komen voor een avondje voetbal. Tegensputteren van mijn kant bleek zinloos.
Er hing een ietwat gespannen sfeertje, immers, ADO Den Haag komt op bezoek, en dat is nou niet bepaald de club met supporters die langs de deuren gaan om zelf gebakken koekjes te slijten voor het goede doel. Nou ja, misschien dat ze wel langs deuren gaan. Ach, u mag het zelf verder invullen.
Goed, ADO dus. Op voorhand waren we het er wel over eens dat er twee mogelijkheden waren. Ofwel, we zouden worden overklast en met 6/7/8 doelpunten verschil het veld afdruipen, óf we zouden dit Haagse varkentje wel even wassen. En heel eerlijk, na veertig minuten leek het eerste scenario het meest voor de hand liggende. En ja, wat kan voetbal dan ineens een gek spelletje zijn hè? Ineens sta je door een dood spelmoment en een sublieme aanval weer op gelijke hoogte tegen elf ongeïnspireerd ogende slapjanussen uit de Hofstad. Voor zover ik dat zelf kon zien hoor, ik heb namelijk enkele delen van de wedstrijd moeten missen omdat er door een groene rookontwikkeling geen fatsoenlijk zicht op veld mogelijk was. Deze rook staat voor mij als voorbeeld van de wederopstanding van Sportclub. Waar in het Vaticaan de witte rook staat voor een nieuwe paus, daar stond de groene rook tegen ADO synoniem voor het opstaan van ‘eigen jongens’ die zich een slag in de rondte hebben gewerkt voor het team. Genemuiden is weer een aantal types Jan van Halst rijker.
Wat volgde was een thriller. Een thriller met een verhaallijn die zelfs Dan Brown niet uit zijn ganzenveren pen zou kunnen toveren. Dertig minuten verlengen is niet goed voor de gezondheid van een mens, als je dan als underdog met een man minder óók nog eens op voorsprong komt tegen een eredivisie ploeg, dan kost je dat zeker enkele levensjaren. Tijdens het laatste kwartier van de verlenging nam mijn lichaam de houding aan van een bezoeker tijdens Wimbledon. Mijn hoofd maakte elke seconde de beweging van het veld naar het scorebord. Seconden duurden minuten, minuten duurden uren. Toen ADO alsnog de gelijkmaker tegen de touwen joeg, leek het alsof er een deken van rouw over het sportpark viel, ‘HET ZAL TOCH NIET ZO ZIJN DAT WE HET ALSNOG LATEN GLIPPEN?’. Nee. We lieten het niet glippen. Genemuiden nam de strafschoppen beter en zal daarom opnieuw in de grabbelton van de KNVB Beker verdwijnen.
Daar liep ik, dronken van geluk, half dronken van het bier de nacht in. Met om mijn hoofd nog iets wat op flarden groene rook zou kunnen lijken, op weg naar een nieuw hoofdstuk in de rijkgevulde historie van mijn groen-witte liefde.
Sportcluppers dat zijn wij allen, en daarom zijn wij zo trots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten