Brandweerman, dat wilden alle stoere jongens in de klas worden. Of, als je je wilde onderscheiden van de rest: ridder. Dat was ook best te doen, want mensen overhoop steken met een scherp voorwerp of vechten tegen driekoppige draken spreekt toch elk menselijk wezen met een plasser aan. In de ontwikkeling die je vervolgens als mens doormaakt, ebt dat bij de meeste mannen weer weg. Alhoewel er een bepaald gedeelte van de mannen (lees: oranje overals, baarden, woestijn en besneden plassers) nog dagelijks vindt dat het zijn mening met iets vlijmscherps kracht moet bijzetten. Bij voorkeur op een halsslagader.
Goed, banen die je als kind leuk vond. Ik dwaal een beetje af. Vroeger wou ik agent worden. Dat leek me gaaf, bij de politie. En ik moet zeggen, dat bij de politie komen is wel gelukt. Met huilende sirenes naar het bureau in Zwolle, op volle snelheid. Ja, dat hebben we allemaal wel meegemaakt. Oké, niet helemaal in de hoedanigheid zoals ik het vroeger voor me zag, maar goed. Profvoetballer leek me ook gaaf. Mensen die mij tegenwoordig zien voetballen, reageren hetzelfde als leek in de kunstwereld die ze een abstract schilderij onder de neus drukken: ‘dat kan mijn neefje van twee ook’. Hetgeen nog niet eens overdreven is.
Nee, wat tegenwoordig helemaal in is: een life coach. Een life coach is eigenlijk niks anders dan een duurbetaalde wildvreemde die zich voordoet als een goede vriend. Een life coach fluistert je de woorden in die je zelf wilt horen. Als je de steriel witte spreekkamer binnenwandelt en neerploft op de steriel witte kalfslederen sofa, dan zal je life coach aan je vragen wat je denkt. Zo’n gesprek kan dan twee kanten op:
“En, wat gaat er in je om?”
“Ja, ik zit te denken om te stoppen met mijn politieke activiteiten, het kost te veel energie.”
“Heel slim, als je er geen vertrouwen in hebt, gewoon niet doen.”
Of, deze kant:
“En, wat gaat er in je om?”
“Ja, ik zit er aan te denken om mijn politieke activiteiten weer op te pakken, zoiets geeft me energie.”
“Heel verstandig, meteen doen, als het je dingen oplevert moet je het altijd oppakken.”
Een life coach vertelt je dus altijd wat je onderbuikgevoel je al doorseint. Alleen dan voor hetzelfde uurtarief van een weekje all-inclusive naar Turkije. Eigenlijk lijkt het me ook wel een mooi beroep, dat life coach gebeuren. De mensen hun verhaal laten doen, wierook stokjes aansteken en dan wat semi filosofische kreten het luchtledige inwerpen. Waarom ik het dan niet gewoon word?
Ik weet niet of ik het wel kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten