Het noodlot is een van de meest lugubere en wrede dingen op aarde, bijna op het idiote af. Immers, het gooit dagelijks wereldwijd misschien wel honderdduizenden, wat zeg ik: miljoenen levens overhoop. Direct, en indirect. Aan elk noodlot zit een verhaal. Een verhaal dat in gedachte nog niet op de laatste pagina van haar bestaan was gekomen, maar waar wel abrupt het laatste hoofdstuk van geschreven is.
Parijs, afgelopen weekend. Het noodlot sloeg opnieuw toe. Bij velen. Te veel om in één keer te kunnen bevatten. honderdtwintig - tot nu toe - dodelijke slachtoffers, duizenden levens die alleen al in Parijs binnen twee uur compleet verwoest werden. Het bizarre wil, dat er naast de terreurdaden ook nog de reguliere noodlottige doden te betreuren vielen. Mensen die verongelukken, getroffen werden door een hartaanval of gewoon hun laatste adem uit bliezen. De random noodlottige slachtoffers. De mensen die op een verkeerde tijd op de verkeerde plek waren. De mensen die na het ontbijt hun huis verlieten, maar nooit meer levend terugkwamen.
Niet alleen in Parijs. Overal in de wereld. Het noodlot is de vijand die je van achter besluipt en vervolgens genadeloos toeslaat. Het noodlot kerft diepe littekens in de ziel van nabestaanden, zonder dat het ooit met een verklaring komt. Het noodlot stopt niet, het weet nu al dat het vandaag, morgen, volgende week en de rest van ieders leven wéér oneindig veel slachtoffers gaat maken. Zonder dat zij er zich op dit moment ook maar één seconde van bewust zijn.
Grijp het leven bij de lurven, het noodlot werkt niet op afspraak.
“The real troubles in your life
are apt to be things that never crossed
your worried mind;
the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday”. -Baz Luhrman - Sunscreen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten