2015 was een vreemd jaar. Een stuk vreemder dan normaal, maar dat kan ook aan mij gelegen hebben natuurlijk. Hier en daar was er een flinke zwarte rand te vinden: PSV werd kampioen, Sc Genemuiden degradeerde uit de topklasse. Verder liet ik op een ochtend mijn brood te lang in de broodrooster zitten, opnieuw een zwarte rand.
Oh, en er was natuurlijk ook nog een karrenvracht aan wereldleed in 2o15. Wereldleed is heel sneu, maar zolang het wereldleed blijft en niet verandert in persoonlijk leed, valt het allemaal nog wel mee. Het is niet minder erg, we zien de afschuwelijke beelden op het journaal, gooien uit solidariteit een kek filtertje over onze Facebook foto’s en gaan door met leven. Zoals we het jaar begonnen, zo eindigden we het ook weer, met terreuraanslagen in Frankrijk. Laten we in de lieve vrede hopen dat dit geen traditie gaat worden, ik kan ondertussen ‘Overcome’ van Live niet meer aanhoren. Dat is ook een traditie, dat er na iets van een aanslag de meest deprimerende muziek op de radio komt. Daarna gaat de Vaderlandse media de straat en hoor je kreten als ‘het komt nu wel heel dichtbij’. Dat is misschien wel de mooiste zin ooit: ‘het komt nu wel heel dichtbij’. Laten we eerlijk zijn, dat Boko Haram in Afrika wekelijks mensen afslacht is wel sneu voor die mensen, maar dat is aan de andere kant van de wereld. Zodra het op een afstand begint te komen dat we er in enkele uren naar toe kunnen rijden, dan beginnen we ons zorgen te maken.
En dat was dus in 2015 net iets te vaak het geval, dat het nu wel heel dichtbij komt. Want ja, wie van ons is immers nog nooit in Parijs geweest? Of er langs gereden (lees: in de file gestaan) op weg naar een vakantieoord? Of gewoon een stokbroodje gegeten, dat is ook Frans, dus ook Parijs. Ja, het komt nu wel heel dichtbij. New York werd Madrid, Madrid werd Parijs en Parijs blijkt opgezet vanuit België. Een Belgische wijk waaruit terreuraanslagen worden opgezet, het komt nu wel heel dichtbij. België, het land met de uitstraling van een teddybeer, het land dat zo lief en onschuldig oogt dat je het altijd wel zou willen knuffelen. In dat België worden plannen gemaakt om de wereld kapot te maken. Het komt nu wel heel dichtbij. En ik sluit niet uit dat het nóg dichterbij komt. Dichterbij dan dat we allemaal zouden willen, dichterbij dan dat het überhaupt zou mogen.
Ik hoop oprecht dat het in het nieuwe jaar weer wat mooier en liever in de wereld gaat worden, dat bij sommige mensen jezelf opblazen in drukbevolkte gebieden niet onder de goede voornemens voor 2016 gaan vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten