Volgens Jacques Herb mag een man niet huilen. Jacques Herb, de man die vervolgens alleen maar liedjes zong over liefdesverdriet. Was dan gewoon even in een hoekje gaan zitten, Jacques, even flink uithuilen en weer doorgaan. Je had ons hiermee een vracht tijd kunnen besparen doordat we niet hoefden te luisteren naar die semi tranentrekkende muzikale escapades van je. Kostbare minuten, misschien zelfs wel uren, zijn er hiermee weggegooid. Marco Borsato, als je meeleest, dit geldt eveneens voor jou.
Een man, lieve mensen, mag best huilen. Dat is mannelijk. Mannen die zeggen dat mannen niet mogen huilen, zijn geen mannen. Dat zijn gevoelloze horken met een baksteen op de plek waar normaal hun hart hoort te zitten. Lopende balen stro van een meter tachtig, met ergens halverwege een iets te kleine penis. Want, mannen, huil. Huil wanneer je vriendin er vandoor gaat met een ander, huil wanneer je een kut dag hebt gehad op je werk, huil wanneer je tot je eigen verbijstering op zondagochtend wakker wordt op een politiebureau, huil wanneer je met iets kampioen bent geworden, huil wanneer je iets dierbaars bent verloren, huil wanneer je vader wordt, of huil wanneer je schoonmoeder haar verjaardag viert op dezelfde avond als de finale van de Champions League.
Huilen is een emotie. Net als lachen, dat is ook een emotie. Lachen is goedgekeurd, huilen komt nog niet helemaal door de mannelijke ballotagecommissie. En dat moet anders, huilen lucht op. Wanneer je iets dwars zit, lach, of huil. Fake het desnoods, tijdens het snijden van een ui. Of ik zelf wel eens huil? Zeker. Ik kan ontroerd raken van muziek, of een goed boek. Of van vrouwen, vrouwen doen het altijd goed. Tekenfilms uit mijn kindertijd zijn ook een weak spot, je hoeft me alleen de foto van Bambi of van Mufasa uit the Lion King te laten zien, en de tranen biggelen mij over de wangen. Zodra ik in mijn gedachten terug ga naar Johannesburg 2010, Robben vs Casillas, dan krijg ik kippenvel over m’n hele lichaam en moet ik flink slikken. Uit traantechnisch opzicht lees ik het niet meer, maar de kans is vrij groot dat ik bij opnieuw - zesde keer - het einde van ‘Komt een vrouw bij de dokter’ aankom, Nickje wederom een traan moet laten. Zelfbenoemde stoere mannen zullen me uitlachen, het zal. Huil en gij zult overwinnen.
Dus, lieve Feyenoorders, wanneer jullie clubje dit weekend voor de achtste keer op rij heeft verloren, loop naar de keuken, pak een ui, en huil. Het mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten