Liefdesverdriet, zo voelt het. Alsof ik ondertussen al 24 uur met een gebroken hart zit opgezadeld. Even winnen van De Graafschap en het kampioenschap was 'gewoon' weer voor ons aller Ajax.
En je kunt er allemaal conclusies en theorieën op loslaten, maar als je niet in staat bent om de nummer zeventien van de competitie te verslaan, dan ben je terecht geen kampioen geworden. Mijn medeleven gaat vooral uit naar Mike Van der Hoorn. Mike werd tien minuten voor tijd doorgeschoven van verdediger naar extra spits.
De arme stumper moet zelf ook geen idee hebben gehad wat-ie in de lieve vrede aan het doen was. In plaats van het kopsterke aanspeelpunt in de voorhoede van Ajax, kreeg de laatste linie van De Graafschap met Van der Hoorn een extra slot op de deur. Zuur, omdat Mike zich als verdediger de laatste tijd prima staande heeft gehouden.
Toen meneer Kuipers voor het laatst zijn fluit liet horen, kwam er een cocktail van verschillende emoties bij me naar binnen. Boos, verdrietig, teleurgesteld, nog meer verdriet en daarna weer boos. Goed om te lezen dat het voor 95 procent goed is gegaan en dat de stad nog heel is.
Een van de meest vervelende bijzaken bij het mislopen van een kampioenschap, is dat we dus weer gezellig voorrondes mogen spelen voor de Champions League. Half juli aantreden tegen de kampioen van Moldavië, dat zijn dingen waar je niet vrolijk van wordt.
Mocht Ajax net zo beroerd spelen als tegen De Graafschap – met in ons achterhoofd de potjes tegen Rapid Wien en Jablonec – dan zou er zomaar weer een vroege uitschakeling in het verschiet liggen. En dan? Ja, dan mogen we ook nog voorrondes spelen voor de Europa League. Tegen iets exotisch als de bekerwinnaar van Gibraltar.
Moeten we het nog hebben over het leedvermaak? Bekijk het vanaf de cynische kant. PSV'ers die ons uitlachen, het is niet anders. We hadden het andersom ook gedaan, even slikken, we moeten het verlies nemen als een man. Of vrouw, wanneer je een vrouw bent. De overige zestien clubs die dit prachtig vinden? Lach er om. Het blijkt eens te meer dat wij de grootste en beste club van Nederland zijn, zie het als een compliment.
Het lijkt een beetje op een kereltje van tien die voor zijn verjaardag een nieuwe fiets lijkt te krijgen. Terwijl het mannetje de fiets ontdoet van het cadeaupapier, besluiten zijn ouders ineens om de fiets aan de buurjongen te geven. De buurjongen lacht. Alle kinderen in de straat lachen de jongen uit omdat hij zijn fiets is verloren aan iemand anders.
Alleen beseffen de andere kinderen in de straat niet dat ze zelf nog steeds fietsen op een klein kinderfietsje. Met zijwieltjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten