Het is een beetje als de eerste ontmoeting met je aanstaande (ex) schoonouders, je kunt het blijven uitstellen, maar vroeg of laat zul je toch voor de bijl moeten. Ik heb dat nu met Pokémon, ontkennen heeft geen zin, Pokémon is hot. Je kunt het vooral merken aan de negatieve reacties van oudere mensen op Facebook, zodra die ergens over beginnen te zaniken — en geloof me, dat doen ze — dat kun je wel stellen dat het een hype is. Met oude mensen bedoel ik de generatie die nog tussen het zelfstandig wonen en het verzorgingshuis in bungelt. Alles wat ze niet snappen of begrijpen is per definitie stom, belachelijk en onzinnig. Wanneer u tijdens het jagen op Pokémon wordt lastig gevallen door deze grijze steunzolen brigade, dan is het beste om gewoon vriendelijk te lachen. Mochten ze nog steeds vervelend blijven doen, dan steek je de wielen van hun rollator lek. Daarnaast mag je best gaan dreigen dat je een volgende keer de geraniums bij ze in de vensterbank gaat besproeien met accuzuur. Het houdt wel een keer op, natuurlijk.
Goed, Pokémon. Ik heb niks met deze wezens, tegen de tijd dat ze in Nederland écht populair werden, stond deze jongen al in de Vaderlandse horeca het duurrecord ‘blauwtjes lopen met hindernissen’ op zijn naam te zetten. Al snap ik de populariteit wel. Wij, de kinderen uit de periode ‘82/89, liepen weg met de series op Cartoon Network. Bij veel mensen zal er een grijns op het gezicht verschijnen bij het horen van ‘Cow & Chicken’, ‘Dexter's Laboratory’ of ‘Johnny Bravo’. Eind jaren ‘90 waren deze animatiehelden de Pikachu’s van nu.
Op school was de Cartoon Network agenda een must om niet in elkaar geslagen te worden. Nee, de gasten mét een Cartoon Network agenda mochten andere scholieren in elkaar te stompen. Behalve de schavuiten van autotechniek, die waren voor niemand bang. De automonteurs van de toekomst waren de Leeuwen in een Jungle die de ‘Van der Capellen Scholengemeenschap’ heette. Zij mochten iedereen pootje lichten, deze lieden hadden namelijk de ‘Rooie Oortjes schoolagenda.’ En dat was voor Nickje toch echt een brug te ver. In de kantine op school stonden de televisies dag en nacht — dat laatste gok ik — geprogrammeerd op Cartoon Network. Het ging zelfs zó ver, dat er regelmatig werd gespijbeld om maar in de kantine te kunnen kijken naar dit kanaal met tekenfilms. Ikke niet hoor mama, echt niet. (Mijn ouders lezen mee, vandaar) Toch was het allemaal best leerzaam, want dankzij Dexter's Laboratory weet ik nog steeds hoe je ‘Kaas omelet’ in het Frans zegt. (Omelette du Fromage)
En vandaag de dag? Vandaag de dag gaan er hele kluwen mensen de straat op om met hun smartphone de fictieve Pokémon wezens te vangen. Dat is mooi, want zo kom je nog eens in de natuur. Het is zo populair, dat zelfs President Erdogan van Turkije in de ban is van dit spel. Of nou ja, een soort van. Hij speelt het niet met fictieve wezens, maar met mensen. Of zoals hij het zelf zegt: “Aanhangers van de Gülen beweging, Gotta catch ‘em all”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten