‘Debuteren kun je leren’, zei mijn trainer altijd. En die kan het weten, want hij debuteerde ooit in het eerste van zaterdag hoofdklasser Sportclub Genemuiden. Zelf bestonden mijn debuutreeksen uit invalbeurtjes bij A2 of het 6e elftal van Sportclub Genemuiden, altijd wanneer motregende en we in februari een uitwedstrijd moesten spelen tegen clubs uit dorpen met illustere namen als Havelterberg of Noordscheschut.
Dat het ook anders kan, lieten Nouri en De Ligt zien. Beide heren zijn ook meteen toegevoegd aan een lijstje die bijna mythische proporties aanneemt: scoren als jeugdspeler van Ajax, bij je debuut in de hoofdmacht. En ja, ook ik ben zo’n figuur die nu tegen de buitenwereld loopt te blaten dat hij ‘jaren geleden al wist dat deze twee heren het eerste van Ajax zouden halen’. Al zou zelfs Stevie Wonder het talent van Nouri nog zijn opgevallen, dit is zo’n typische Ajax speler: Bravoure, inzicht, techniek en doelgericht. Toch heb ik meer genoten van Matthijs de Ligt. Dit soort verdedigers leiden we bij Ajax niet zo heel vaak op, het is een soort IKEA kast op voetbalschoenen. Maar dan ook nog eens met de kwaliteiten die een moderne verdediger tegenwoordig moet beheersen. En daar word ik dus echt heel erg vrolijk van - zou Rob Geus gezegd hebben. Een puber van krap 17, met het lichaam en de uitstraling van een Afrikaanse topatleet. Ik vraag me af wat Veltman gisteravond van het optreden van De Ligt vond, die zou zich zo zoetjes aan wel een beetje zorgen moeten gaan maken.
Het mooiste was het contact tussen Nouri en die andere debutant: Frenkie de Jong. Bij een vrije trap, trok Nouri onmiddellijk de aandacht van Frenkie. Deze twee gasten zijn zo gigantisch goed op elkaar ingespeeld, dat is prachtig om te zien. En het dan ook meteen willen toepassen hè, allebei debuteren, maar gewoon dezelfde ideeën hebben die ze samen in Jong Ajax bijna wekelijks met artistieke perfectie ten tonele brengen.
En ja, het kan én moet allemaal nog zoveel beter. En ja, wij als supporters zijn het - terecht - niet altijd eens met het bestuur. En ja, we staan na zes wedstrijden ineens vijf punten achter op de koploper.
Maar hé, wat heb ik weer eens ouderwets genoten van Ajax. Een Ajax dat speelde met plezier, in plaats van het stroperige en depressieve voetbal van de afgelopen weken/jaren. Met spelers die vanuit de jeugd weer moeiteloos de aansluiting vinden bij het eerste elftal. En dat stemt mij, als Ajacied, best vrolijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten