vrijdag 30 juni 2017

Passageproces/Nick H uit G

De zomer, ik hou er van. Zo fijn, langer licht buiten, vogeltjes die fluiten en ongelimiteerd bejaarden natspuiten met een waterpistool. Het allermooiste is toch wel dat ik in de zomer weer naar ‘Opsporing Verzocht’ durf te kijken. In het donker vind ik dat nog een beetje eng, daarom schakel ik pas weer in vanaf het moment dat het nog licht is wanneer Ellie Lust in beeld komt. Nickje is namelijk dol op misdaad. Als kereltje droomde ik al voorpagina’s waarin mijn naam voorkwam. Nou, ja, gedeeltelijk dan. Een beetje crimineel komt alleen als ‘Nick H uit G’ in de krant. En een balkje voor m’n ogen. (Wat dan wel weer heel jammer zou zijn, want volgens m’n moeder heb ik hele mooie ogen. Goed, ik dwaal af, waar waren we? Oh ja, misdaad)

Ik vind het allemaal reuze interessant. Het klinkt misschien wat raar, maar naast mijn muzikale en voetballende helden, heb ik ook een interesse voor onze eigen poldermaffia. Het gaat nog net niet zo ver dat ik slaap onder een deken met het hoofd van Willem Holleeder of koffie drink uit een mok van Klaas Bruinsma, maar het scheelt niet veel. Het klinkt ook allemaal zo lekker kneuterig. “poldermaffia”. Alsof ze op bezoek komen met een pak gevulde koeken voor een goed gesprek. In werkelijkheid komen ze met een boormachine gaten in je knieschijven boren - is echt zo, mijn zieke brein verzint dit niet zelf - wanneer je gemaakte afspraken niet nakomt. Of - als je een beetje pech hebt, gieten ze je in beton en dumpen je in het Amsterdam Rijnkanaal. Dat van die gevulde koeken vind ik dan wel leuk, maar dat laatste hoeft van mij niet zo. Nou ja, in films of series. Dan vind ik het leuk.


Met extra belangstelling volgde ik dan ook het hele circus rondom het passageproces.
Waarin de oude garde van de Nederlandse onderwereld werd veroordeeld voor diverse liquidaties - of pogingen daartoe. Deze veroordelingen kwamen mede tot stand door het toedoen van kroongetuige Fred Ros.

Fred heeft een deal gesloten met justitie. U moet zich dat ongeveer zo voor u zien: in de klas op de basisschool wordt de meester met een propje bekogeld, de leraar wil weten wie dit heeft gedaan. U heeft dit gezien, wil dit ook best aan de leraar vertellen, maar dan wel op een aantal voorwaarden: u heeft zelf een aantal dagen eerder óók een propje richting de leraar gegooid, hetgeen u op 2300 strafregels is komen te staan. U bent - uiteraard - bereid om de leraar te helpen en uw klasgenoot erbij te lappen, maar dan moeten uw eigen strafregels wel gehalveerd worden én u eist dat u de rest van uw schooltijd mag afmaken onder een andere identiteit op een basisschool op de Malediven. In het verhaal van Fred, werden propjes vervangen door kogels en konden de meeste personen het niet meer na vertellen.

Fred’s straf wordt gehalveerd en Fred krijgt wat centjes mee + een nieuwe identiteit om op een geheime locatie een nieuw bestaan op te bouwen. In het gunstigste geval op een tropisch eiland, in een minder gunstig geval is het een boerendorpje naast Vladivostok.
Kun je de dames die je in je dromen al in zo’n leuk rieten rokje voor je zag staan met cocktails, en al hoelahoepend je tegelijkertijd op een licht erotische wijze druiven liepen te voeren, inruilen voor wodka stokende oma’s met nog maar drie tanden tellend gebit en zestien haren op hun kin. En dan is het ineens een stuk minder romantisch.

Bedankt Fred, voor deze eyeopener.
‘Nick H uit G’, blijft voorlopig nog gewoon ‘Nick Hoekman uit Genemuiden’.  

zaterdag 24 juni 2017

De lader van m'n telefoon

Mijn leven ligt momenteel overhoop. As we speak lig ik in een soort echtscheiding, dat er een van ons het huis gaat verlaten is wel zeker. Sterker nog, sinds anderhalve week lig ik helemaal alleen in bed en blijft hij in de woonkamer. Eigenwijs en koppig als ik ben hou ik hem ook weer veulste lang in huis. Mijn lader van de telefoon, daar gaat het hier over. Hij werkt niet meer zoals het zou moeten. Hij laadt niet meer op zoals ik het graag zou willen zien, och, ergernissen wanneer ik in de ochtend beneden kom en zie dat m’n telefoon na een nacht aan de lader niet helemaal opgeladen is, maar zelfs van 32% batterij geslonken is naar 14% batterij. EN DAT ZIT HIJ DUS ONDER DE 15% BATTERIJ EN KRIJG JE ELKE KEER DE MELDING DAT JE BATTERIJ BIJNA LEEG IS.

De status van je batterij is vandaag de dag de grootste zorg van ons mensheid.

“Nick, gaat het wel goed met je? Je ziet wat bleekjes”

  • Nee, het gaat inderdaad niet goed

“Oh, hoezo niet? Is je cavia overleden?”

  • Erger

“De distributieriem van je auto moet vervangen worden?”

  • Erger

“Je hebt in een dronken bui het hoofd van Dirk Kuyt op je rug laten tatoeëren?”

  • Nóg erger

“Ze gaan je uitleveren aan Noord-Korea?”

  • Wás het dat maar, het is nog zoveel erger

“WAT KAN ER ERGER ZIJN DAN EEN NOORD-KOREAANS STRAFKAMP??!!?”

  • De lader van m’n telefoon is kapot

In deze context kunt u het ongeveer plaatsen. Je hele hebben en houden zit in dat ding. Vroeger, toen kon je rustig drie weken met een batterij doen. Toen kwamen er telefoons op de markt met het spelletje ‘Snake’, dan was na drie dagen je batterij leeg. En nu? Nu ben ik door Facebook, Whatsapp, Pornhub, Twitter, Buienradar, Snapchat, OmaWeetRaad en Instagram al blij wanneer ik drie uur met m’n batterij doe. En nu schiet ik dus in de stress, want m’n batterij raakt steeds verder leeg en m’n lader laat me steeds vaker in de steek.

Echt, ik werd deze week aangesproken door mensen die dachten dat ik aan yoga doe. “Ja, we zagen je in de woonkamer in een vreemde houding op de grond liggen, toen dachten we: Kiek die Nick eens, helemaal in to yoga”. Voor de goede orde, ik doe niet aan yoga. De lader van m’n telefoon maakt blijkbaar alleen contact met mijn grote vriend wanneer ik mezelf en het kabeltje in de meest onmogelijke bochten wring. En uit pure wanhoop blijf ik dan maar anderhalf uur in deze positie liggen, om het laadproces niet te storen. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is het kabeltje inmiddels al zo ver versleten dat ik steeds kleine schokjes krijg. Aanvankelijk vond ik het nog wel fijn, die tintelingen. Maar het begint nu meer te lijken op de schokken die je krijgt wanneer je tegen een schrikdraad staat te plassen.


Nou ja, heb ik eindelijk eens wat spanning in m’n leven.

woensdag 14 juni 2017

Genemuiden, toeristische trekpleister bij uitstek

In Genemuiden zijn we lekker bezig. Het centrum wordt onder handen genomen en we keren weer terug richting de sfeer die wordt aangewakkerd door hipster Nederland: ‘vroeger’. Alles moet weer proeven, ruiken en er uitzien zoals het vroeger was. En ik moet eerlijk zijn, het ziet er allemaal heel leuk uit. Het vrolijkst word ik van de visnetten bij het sasbruggien, het doet zo lekker authentiek aan. Kudo’s voor degene die op dit idee is gekomen. Wanneer ik de visnetten zie, moet ik ook altijd even denken aan mijn grote liefde Griekenland. Och, Griekenland. Ik durf wel haast te stellen dat Griekenland voor mij elke keer een soort thuiskomen is. Na een vakantie op Griekenland, probeer ik de sfeer vaak nog even vast te houden. Zo gooi ik nog drie weken na thuiskomst het servies op de grond en roer ik elke ochtend een handvol gyros door de Brinta.

De visnetten bij het sasbruggien, doen me denken aan de haven van Kos. Mensen die wel eens op Kos zijn geweest, zullen precies weten wat ik bedoel. In het kleine haventje bij de barstreet, zitten de hele dag oude mannetjes vis te verwerken. Achter deze kereltjes in het water zie je oude, nostalgische vissersbootjes liggen. Het lijkt nog het meest op een scène uit Dik Trom, alleen dan met Griekse figuren en is Veldwachter Flipsen even van het toneel verdwenen. De Griekse vissers wekken de indruk dat ze de hele nacht in touw zijn geweest op zee en op dat moment de verse vangst van die nacht aan het schoonmaken zijn. U en ik snappen natuurlijk dat dit in scène is gezet, de visjes worden gewoon geleverd door de groothandel en de oude mannetjes worden ingehuurd door de lokale middenstand. En er zijn altijd toeristen die met open ogen in dit schouwspel trappen.

Daarom leek het mij een leuk idee om dit ook in Genemuiden op te zetten. Wij - Gaellemunigers, hebben immers een rijke historie als het gaat om de visserij. Tussen april en september fietsen elke dag tientallen, misschien zelfs wel honderden toeristen langs de visnetten bij het sasbruggien. Hoe leuk zou het zijn om daar gewoon twee of drie oude mannetjes neer te zetten die de hele dag lekker authentiek bezig zijn. Bij De Meente gaan we dus vanaf nu de dagbesteding ‘vis van vroeger’ invoeren. Beetje paling roken, of Hollandse garnalen pellen.

“Ja maar Nick, in het zwarte water zitten toch helemaal geen Hollandse garnalen?”
  • Nee, dat weet ik wel. Maar dat hebben de toeristen op de fiets toch helemaal niet door joh.

Elke dag honderden fietsers die op hun weg richting Giethoorn worden gelokt door de geur van gerookte paling. Volendam, eat your heart out. Genemuiden dat Giethoorn verdringt op het landkaartje dat Aziaten krijgen te zien tijdens hun vlucht naar Nederland. Amsterdam. Den Haag. Keukenhof. Genemuiden. Meer zijn ze niet nodig qua informatie. Spijker ik ondertussen m’n steenkolen even Engels bij, om de verdwaalde toeristen bij te kunnen staan.

“Yes hello, i’f joe are looking voor the sasbridge, i’ts over there, just follow the geur of the smoked paling”.


Nu al een succes.