woensdag 12 juli 2017

Mijn eerste concert: Guns N' Roses. Nijmegen, 1993.

Ik ben best een lucky gozer, mijn debuut als Ajacied was toevallig in de periode dat ze onoverwinnelijk waren. En mijn allereerste concert was er ook niet eentje die je elke dag meemaakt, ik was zeven jaar oud. Of jong. Dan ga je - meestal, met je ouders naar K3. Of Ernst, Bobbie & de rest. Of - als je heel erg living on the edge bent, Spice Girls. Nee, Nickje niet, die moet zulke dingen meteen weer overdrijven. Oké, dat je vader een liefhebber van gitaarmuziek is, sprak natuurlijk ook in mijn voordeel.

Mijn eerste concert was dat van Guns N’ Roses, in Nijmegen, 1993. Er zijn mindere bandjes om je debuut als concertganger te maken. Samen met vriend Max - ook zeven - mochten we bij onze vaders op de motor richting Nijmegen. Weet ik daar nog veel van? Ja. Muziektechnisch? Nee, helemaal niks. Ik mocht mijn moeder bellen, vanuit een telefooncel. Dat vond ik toen al heel wat. Ja, kinderen die geboren zijn ná 1995 > vroeger hadden we telefooncellen. Dat waren eenpersoons bushokjes, met een telefoon. Zonder QWERTY toetsenbord, dus jullie zouden er waarschijnlijk toch niet mee overweg kunnen. Overal waren kampvuurtjes, over het hele terrein. Ik vond het een magisch gezicht. Waarschijnlijk waren het gewoon twee of drie kampvuurtjes, maar dat vond ik op die leeftijd ook al best veel.

Van het concert zelf kan ik me niks herinneren, behalve dat de braveheart in mijn jonge lichaam naar boven kwam en ik naar voren moest en zou. Naar voren, daar waar de grote mannen met tatoeages staan en mij alleen zouden opmerken wanneer ze me na het concert onder hun kisten met stalen neuzen vandaan zouden schrapen. “Nah, een blikje bier met voortanden een neus en twee oren, wat raar. Oh, wacht het was een kind”. Voor het gevoel speelde m’n vader het toneelstukje mee en liep een stukje met me mee naar voren, maar halverwege deze pelgrimstocht over de groene heuvels van het Nijmeegse Goffertpark richting het podium, veranderde braveheart hier in een eeneiige tweeling van Calimero. Dat waren ineens wel heel veel mannen in leren jacks die boos op elkaar waren. Later leerde ik pas dat ze niet boos waren, maar dat dit pogoën was en ik dit op latere leeftijd zelf ook heel leuk zou vinden. En nog steeds vindt.

Als zevenjarige dreumes was zo’n avondje hard rocken best vermoeiend. Gelukkig waren de vrienden van m’n vader zo lief om Max en mijn persoontje in een winkelwagentje voort te duwen. Dat vond ik gaaf. En ook spannend, want, hadden we nu een winkelwagentje gestolen? Ja toch? Zoveel spanning kon mijn kleine lijfje toen nog niet aan hoor. Ik hoorde overal sirenes, maar zag geen zwaailichten. Het zal toch niet? Hebben ze ons door? Heb ik werkelijk eerder een strafblad dan een zwemdiploma? Gaat mijn moeder me morgen opzoeken in het gevang met een taart waarin ze een vijl heeft verstopt? Dit zal me toch niet gebeuren zeker. De sirenes kwamen steeds dichterbij en in de lucht zie ik de lichtsignalen van de sterke arm der wet de hemel blauw kleuren, ineens komen er twee ME busjes aangescheurt, vanuit een oerinstinct handel ik in een splitsecond, als een katachtige duik ik vanuit het winkelwagentje een bossage in. Waarna ik nog zeker even een minuut blijf liggen, om te wachten tot ze iedereen hebben ingerekend. Iedereen, behalve ik dan.

Zou de kust al veilig zijn? Ik zie geen blauwe zwaailichten meer. Langzaam kijk ik over de bossages heen, geen politie meer te zien. Wel een tiental mannen van middelbare leeftijd die niet meer bijkomen van het lachen. Uiteraard kwam de politie niet voor ons. Vechtpartijtje bij het concert tussen mannen op kisten met stalen neuzen was de aanleiding. Geen groep mannen die twee kleuters in een winkelwagentje vervoeren.


Vanavond staan de mannen van Guns N’ Roses weer in datzelfde Goffertpark. Uit eerbetoon ga ik daarom een willekeurig concert van deze heren van YouTube plukken, om de sfeer wat te verhogen heb ik vanmiddag bij de lokale Appie een krat bier en zakken chips gehaald. En om de feestvreugde af te maken, heb ik meteen het winkelwagentje even meegenomen. Kan ik na afloop van het concert zo - hup, vanuit het winkelwagentje in bed springen. Net als bijna vijfentwintig jaar geleden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten